Ebru Umar schrijft columns voor Metro en GeenStijl, interviews voor Libelle en is hoofdredacteur van Fabmagazine.
Waarom mogen mensen jouw blad niet missen?
Wij willen een toegankelijk blad maken voor ondernemende vrouwen in de breedste zin van het woord. We laten vrouwen aan het woord die maatschappelijk iets voorstellen en moeiteloos de Jeroen Pauws van deze wereld van tafel vegen – en die je daarom dus ook niet ziet op tv. Vrouwen met power, vrouwen met lef, vrouwen met ambitie en vrouwen die inspireren. En ik hoop echt dat we een blad kunnen maken dat anderen inspireert, vrouwen maar ook mannen. Dat is in ieder geval onze ambitie.
Wat wordt de oplage en verschijningsfrequentie?
30.000 stuks, dit jaar nog twee keer (23 september en eind november) en vanaf 2015 zes keer.
Welke gasthoofdredacteur zou van jou voor één nummer de scepter mogen zwaaien?
Een gasthoofdredacteur is een commerciële afweging en ik hoop dat ik nooit voor zo’n keuze kom te staan. Maar ik zou het übertof vinden om een gasthoofdredacteur te kiezen die bij mijn thema past. Er zijn zoveel toffe vrouwen in Nederland die geen ‘BN’er zijn maar écht iets kunnen. Ons eerste nummer heeft als thema Ambitie; we hebben hierin Stephanie Hottenhuis uit de raad van Bestuur van Arcadis (toch één van de machtigste vrouwen van Nederland) en Debbie de Wagenaar uit de directie van McDonalds. Daarnaast Susan Veenhoff van Pink Ribbon en Anita Veenendaal van Keykeg. Stuk voor stuk vrouwen met een verhaal, die inspireren en die gezien en gehoord moeten worden. Als ik Dutch Pride als thema zou hebben, zou ik Stephanie vragen. Als het thema FOOD zou zijn, zou ik Debbie vragen. Het hangt helemaal van het thema af. En nee, daarbij kies ik dus niet voor vrouwen die heel Nederland kent maar voor vrouwen met kennis van zaken.
Als je geen hoofdredacteur was, wat zou je dan willen zijn?
Ik ben een enorme mazzelaar, ik ben al jaren wat ik wil zijn en doe al jaren wat ik wil doen. Dit, samen met Sandy Wenderhold FAB #Ondernemend in de markt zetten, is een bonus. Het mooiste merk van Nederland is Libelle, ik denk dat ik daar de eigenaar van zou willen zijn. Niet de hoofdredacteur, heb je enig idee hoe heftig het is om een weekblad van die statuur te leiden? Daar ben ik veel te lui voor. En wat ik écht zou willen en waar ik HELS van word dat ik het niet kan worden is koningin van Nederland. B E LACH E LIJK dat een Argentijnse importbruid koningin kan worden en ik niet. Archaïsch instituut, zowel het huwelijk als het koningshuis. Troonopvolging door erfopvolging. Banenrepubliek waardig. BELACHELIJK! Ja, ik kan me daar écht over opwinden. Jan Taminiau staat ons allemaal. Heus. De eerste democratisch gekozen koningin: als dat lukt, is Nederland af.
Van welke collega-journalist of bladenmaker kun jij nog iets leren?
Oh van zoveel! Iedereen wel eigenlijk haha: van Jan Peter Jansen zie ik wat focus doet met je doelgroep. Focus is everything en hij is waanzinnig goed in dat vasthouden. Van Franska Stuy leer ik hoe het is om een blad te maken voor de grootste gemene deler die Nederland telt: de NL vrouw. En van Robert van Brandwijk leer ik hoe je stoïcijns voorbij moet gaan aan werkelijk élke jota die de grachtengordel uitkraamt. Ze hebben geen idee wat zich in NL afspeelt en leven in een soort gated community.
Maak de volgende zin af: ’Printmedia hebben ook in de toekomst bestaansrecht omdat ….’
Onze ogen klaar zijn met het turen naar een beeldscherm. Bovendien zoeken wij vrouwen niet ook nog eens voor onze ontspanning een beeldscherm op. ‘leg die tel/ ipad weg’ wordt vaker gezegd dan ‘ik ben aan het lezen, stoor me niet!’. Een computer is niet ontspannend. Je wordt continue afgeleid door de die 209329838478 andere internetpagina’s. En de plings van de sociale media. Want uitzetten kán wel maar wie doet dat?! Een papieren blad van 132 pagina’s is rustgevend. Blaadjes worden weer hip, trust me.
Welke vraag zou je jouw meest trouwe lezer willen stellen?
Ik zou willen weten waarom ze andere bladen uit het schap pakken. Wat is het dat de koper in een split second doet besluiten blad A te pakken en blad B te laten liggen?
Hoe ziet jouw merk er over vijf jaar uit?
Ik heb jongeren gesproken voor de eerste uitgave van FAB, die allemaal zeggen dat als ze hardop hun ambities uitspreken zoals bijvoorbeeld doorbreken in het buitenland, de pers gaat zieken en uitlachen van ‘nanananananana lekker niet gelukt met je grote mond.’ Ik werd er droevig van toen ik het hoorde, hoezo zou je mensen uitlachen om hun ambitie? In plaats van ze toe te juichen? Wat een TRIEST land zijn we toch dat we de poging tot iets niet eens waarderen. Dus ik leg gewoon mijn hoofd op het hakblok: ik wil bouwen aan een merk dat niet alleen in een maandelijkse frequentie verschijnt, maar ook twee tot vier keer per jaar congressen en evenementen organiseert, een eigen tv programma (fuck de tv/ NPO, lang leve het internet!) heeft én een eigen shop. Of dat binnen vijf jaar kan, weet ik niet. Ik weet wel dat ik een jaar geleden nog op het strand lag en me verveelde. Ik kan me nu niet meer heugen wanneer ik me voor het laatst verveelde. En weet je, als het niet lukt? Dan heb ik enorm veel geleerd en denk ik op mijn sterfbed in ieder geval niet: had ik maar…. Maar waarom zou het niet lukken? Ik heb een TOP business partner in Sandy Wenderhold en een team om me heen dat overloopt van energie en ambitie. Het hoeft allemaal niet overmorgen. Over vijf jaar is ook goed.
Welk ander tijdschrift beveel jij anderen van harte aan?
Libelle. Pure ontspanning, pure herkenning, inhoudelijk én kwalitatief verschrikkelijk goed in elkaar gezet. Er is werkelijk NIETS in printmedia wat Libelle niet al gedaan heeft. En alleen snobs draaien nú met hun ogen.
Aan welke collega-hoofdredacteur wil je de ganzenveer doorgeven?
Robert van Brandwijk, hoofdredacteur van Spits/Metro.